dinsdag 24 april 2012

Zwaluwpoep aan Lake Nabugabo

April 2006

Claudia's ontbijt was chapati met zwaluwpoep. Geen viersterren resort dus, Sand Beach, waar wij de paasdagen hebben doorgebracht. Onze Prado was nog niet afgeleverd dus we bleven maar een beetje in de buurt met onze kleine, oude huurauto: Lake Nabugabo in de buurt van Masaka. 120 km, goede weg, dus dat kon eigenlijk niet meer dan twee uur rijden zijn. Dacht ik.

Claudia met één been op het noordelijk en het andere op het zuidelijk halfrond
 


En Ruby bovenop de evenaar

Na een dik uur passeer je de evenaar: een paar restaurants, souvenirwinkeltjes en een dikke gele streep over de weg. Voor 5000 shilling (5 gulden) laten ze je daar in een afwasteiltje met een gat het coriolis effect zien, waardoor water op het zuidelijk halfrond met de klok mee wegdraait, op het noordelijk halfrond tegen de klok in, en precies op de evenaar helemaal niet draait maar loodrecht naar beneden wegzakt. Dat is de theorie tenminste, maar ik ben er niet zeker van dat je niet genept wordt.

De coriolis show
Ik tel voor het gemak weer alles in guldens tegenwoordig: 1000 shilling is 1 oude piek; makkelijk tellen hier: benzine kost 1 euro per liter (2200 shilling) en diesel 1 US$ (1800 shilling).
 
Een mooie rit naar Masaka: groene heuvels, hier en daar een stuk regenwoud, papyrusmoerassen in de dalen, zwaaiende kindjes langs de weg. En verkeersongelukken: eerst een vrachtauto van de weg en een stuk verder een bus over de kop met bloederige passagiers in de berm. Ik heb 15 jaar geleden eens een EHBO diploma gehaald en had dus eigenlijk moeten stoppen, maar er waren al tientallen mensen met gewonden aan het sjouwen, dus we zijn maar doorgereden. Ik twijfel nog steeds of ik toch niet had moeten stoppen.
 
En een stuk voor Masaka stond een lange file omdat een paar op elkaar geknalde vrachtauto's de hele weg blokkeerden. En volgens de mensen die het vooraan gezien hadden zou hij die dag ook niet meer opengaan. Wat nu? Iemand wist een omleiding en daar reden we met z'n allen achteraan: een hobbelig smal weggetje heuvelop, steeds steiler en modderiger; slippen en glijden, als dat maar goed ging; als je weggleed kwam je er nooit meer weg. Op een gegeven moment liep de weg wat omlaag en daar lagen net voor ons drie matatu's (taxibusjes) als neergeschoten duiven in de berm, en toen vond ik het genoeg avontuur: geen zin om daar in de bush de paasdagen door te brengen met een pak biscuitjes en een fles water. Dus slippend achteruit tot ik ergens kon keren en terugglibberen naar de grote weg. Terug naar Kampala dan maar en thuis pasen vieren.
 
Maar na een paar kilometer zagen we een bord langs de weg met een pijl rechtsaf: Lake Nabugabo, world famous wetlands. Die stond niet op de kaart, dus dat kon niet veel zijn. Alleen een oud vrouwtje in de buurt om te vragen, maar of die ons snapte? Of die wist waar die weg heen ging en of die geschikt was voor ons autootje? Ze sprak geen Engels, ik gebruikte handen en voeten om naar het meer te vragen en op de weg te wijzen en op ons autootje. Ze zei niets maar gaf steeds een kort knikje, dus we waagden het er maar op en arriveerden een uur hobbelen later inderdaad bij Lake Nabugabo, vier-en-een-half uur nadat we thuis vertrokken waren.


De weg naar het meer
We hadden niets geboekt, er is altijd plaats zeiden ze in Kampala, maar het bungalowpark van de Church of Uganda was volgeboekt. Het volgende resort ook, maar Sand Beach had nog net 1 kamer. En waren we tien minuten later gekomen dan was die ook weg geweest.
 
Maar dan? Sand Beach is een grasveld aan het meer en je kunt kiezen tussen zwemmen en een bootje huren. Of wandelen, en dat hebben we het meeste gedaan: mooie grote bomen, veldjes met allerlei gewassen, koffiestruiken, hutjes, huisjes, koeien, geiten, varkens, apen, vogels, en overal vriendelijke mensen en zwaaiende kindjes. Veel kindjes overal, bij elk huis kropen er wel vijf rond. Geen electriciteit in de bush, om zeven uur is het donker, geen TV, geen kroeg, geen bioscoop, dus wat doe je om de avond door te komen?
Ruby met vriendin
Bij een vriendelijk vrouwtje hebben we even stilgestaan en gesmiled, maar praten lukte niet, in de bush leren ze geen Engels. Bij onze wandeling op paasdag overal paasbest geklede kinderen op weg naar de kerk.
De kamer op Sand Beach kost 12 euro per nacht: klein maar schoon en een badkamer met een warme douche. Maar weinig variatie op het menu: frites met vis of frites met kip. En 's morgens eieren met chapati (een soort pannekoek). En maandagochtend had daar bij Claudia een zwaluw op gescheten. Een beetje stront op het eten, daar doen we in de natuur niet lullig over: gewoon het stukje met de poep er uitgesneden en doorgegeten.
We zitten hier dan wel ongeveer op de evenaar, en de zon staat 's middags recht boven onze kop, maar het kan toch behoorlijk fris zijn als het bewolkt is. Ik heb elke ochtend een trui aangehad met een fleecejack erover.
Vooral de eerste ochtend, op paasdag, was het fris. Er kwam een spectaculaire onweersbui opzetten boven het meer, met kolkende, dreigende wolken en vreemde rechte lijnen. Maar een uur later was de bui voorbij en kwam de zon er weer door en toen werd het snel weer heet en kon Claudia het water in. Lake Nabugabo is "bilharzia free" zeggen de advertenties van de omringende campings en guesthouses, maar volgens onze huisarts dokter Stockley betekent "free" in dit geval "free of charge".


Zwemmen in het meer: bilharzia free (of charge)

Onweer boven het meer
Tweede paasdag zijn we om een uur of tien vertrokken, maar ik was graag nog een dag gebleven, want ze waren er een grandioze party aan het voorbereiden. Overal werd gekookt en gegrilld, gesjouwd met kratten bier en grote luidsprekers want bij feesten hoort keiharde swingmuziek. En als ze iets goed kunnen in Afrika dan is het feesten, en dat had ik graag nog eens meegemaakt.
Maar helaas, we moesten terug naar Kampala: school en werken. En feesten komen er nog genoeg. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten