Claudia's
ontbijt was chapati met zwaluwpoep. Geen viersterren resort dus, Sand Beach,
waar wij de paasdagen hebben doorgebracht. Onze Prado was nog niet afgeleverd
dus we bleven maar een beetje in de buurt met onze kleine, oude huurauto: Lake
Nabugabo in de buurt van Masaka. 120 km, goede weg, dus dat kon eigenlijk niet
meer dan twee uur rijden zijn. Dacht ik.
Claudia met één been op het noordelijk en het andere op het zuidelijk halfrond |
En Ruby bovenop de evenaar |
Na een dik uur
passeer je de evenaar: een paar restaurants, souvenirwinkeltjes en een dikke
gele streep over de weg. Voor 5000 shilling (5 gulden) laten ze je daar in een
afwasteiltje met een gat het coriolis effect zien, waardoor water op het
zuidelijk halfrond met de klok mee wegdraait, op het noordelijk halfrond tegen
de klok in, en precies op de evenaar helemaal niet draait maar loodrecht naar
beneden wegzakt. Dat is de theorie tenminste, maar ik ben er niet zeker van dat
je niet genept wordt.
De coriolis show |
Een mooie rit
naar Masaka: groene heuvels, hier en daar een stuk regenwoud, papyrusmoerassen
in de dalen, zwaaiende kindjes langs de weg. En verkeersongelukken: eerst een
vrachtauto van de weg en een stuk verder een bus over de kop met bloederige
passagiers in de berm. Ik heb 15 jaar geleden eens een EHBO diploma gehaald en
had dus eigenlijk moeten stoppen, maar er waren al tientallen mensen met
gewonden aan het sjouwen, dus we zijn maar doorgereden. Ik twijfel nog steeds
of ik toch niet had moeten stoppen.
En een stuk
voor Masaka stond een lange file omdat een paar op elkaar geknalde vrachtauto's
de hele weg blokkeerden. En volgens de mensen die het vooraan gezien hadden zou
hij die dag ook niet meer opengaan. Wat nu? Iemand wist een omleiding en daar
reden we met z'n allen achteraan: een hobbelig smal weggetje heuvelop, steeds
steiler en modderiger; slippen en glijden, als dat maar goed ging; als je
weggleed kwam je er nooit meer weg. Op een gegeven moment liep de weg wat
omlaag en daar lagen net voor ons drie matatu's (taxibusjes) als neergeschoten
duiven in de berm, en toen vond ik het genoeg avontuur: geen zin om daar in de
bush de paasdagen door te brengen met een pak biscuitjes en een fles water. Dus
slippend achteruit tot ik ergens kon keren en terugglibberen naar de grote weg.
Terug naar Kampala dan maar en thuis pasen vieren.
Maar na een
paar kilometer zagen we een bord langs de weg met een pijl rechtsaf: Lake
Nabugabo, world famous wetlands. Die stond niet op de kaart, dus dat kon niet
veel zijn. Alleen een oud vrouwtje in de buurt om te vragen, maar of die ons
snapte? Of die wist waar die weg heen ging en of die geschikt was voor ons
autootje? Ze sprak geen Engels, ik gebruikte handen en voeten om naar het meer
te vragen en op de weg te wijzen en op ons autootje. Ze zei niets maar gaf
steeds een kort knikje, dus we waagden het er maar op en arriveerden een uur
hobbelen later inderdaad bij Lake Nabugabo, vier-en-een-half uur nadat we thuis
vertrokken waren.
De weg naar het meer |
Maar dan? Sand
Beach is een grasveld aan het meer en je kunt kiezen tussen zwemmen en een bootje
huren. Of wandelen, en dat hebben we het meeste gedaan: mooie grote bomen,
veldjes met allerlei gewassen, koffiestruiken, hutjes, huisjes, koeien, geiten,
varkens, apen, vogels, en overal vriendelijke mensen en zwaaiende kindjes. Veel
kindjes overal, bij elk huis kropen er wel vijf rond. Geen electriciteit in de
bush, om zeven uur is het donker, geen TV, geen kroeg, geen bioscoop, dus wat
doe je om de avond door te komen?
Ruby met vriendin |
De kamer op
Sand Beach kost 12 euro per nacht: klein maar schoon en een badkamer met een
warme douche. Maar weinig variatie op het menu: frites met vis of frites met
kip. En 's morgens eieren met chapati (een soort pannekoek). En maandagochtend
had daar bij Claudia een zwaluw op gescheten. Een beetje stront op het eten,
daar doen we in de natuur niet lullig over: gewoon het stukje met de poep er
uitgesneden en doorgegeten.
We zitten hier
dan wel ongeveer op de evenaar, en de zon staat 's middags recht boven onze
kop, maar het kan toch behoorlijk fris zijn als het bewolkt is. Ik heb elke
ochtend een trui aangehad met een fleecejack erover.
Vooral de
eerste ochtend, op paasdag, was het fris. Er kwam een spectaculaire onweersbui
opzetten boven het meer, met kolkende, dreigende wolken en vreemde rechte
lijnen. Maar een uur later was de bui voorbij en kwam de zon er weer door en toen
werd het snel weer heet en kon Claudia het water in. Lake Nabugabo is
"bilharzia free" zeggen de advertenties van de omringende
campings en guesthouses, maar volgens onze huisarts dokter Stockley
betekent "free" in dit geval "free of charge".
Zwemmen in het meer: bilharzia free (of charge) |
Onweer boven het meer |
Maar helaas, we moesten terug naar Kampala: school en
werken. En feesten komen er nog genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten