We zijn weer in Dhaka en bij terugkeer zaten we weer meteen in een maid-crisis. Dat wordt intussen bijna traditie. Priti, onze maid van de laatste tijd, heeft ruzie gekregen met Santa, die op het huis paste en het konijn, de schildpadden en de vissen voerde, en is er vandoor gegaan. Maar geen nood: meester Freek, de bovenmeester van de Nederlandse school is in juni voorgoed uit Dhaka vertrokken en Poorno, zijn kok, was werkloos en stond al te trappelen om het over te nemen. Meester Freek had hem een prima getuigschrift gegeven: eerlijk, hardwerkend, betrouwbaar en een fantastische kok.
Nou, dat valt tegen kan ik jullie zeggen: weinig variatie, nog minder smaak, wel altijd veel zout. Onze kakkerlakken zijn dat niet gewend en lopen er met een grote boog omheen. En hij gaat me een beetje op de zenuwen. Hij noemt me steeds "brother", staat naast me te kijken als ik begin te eten en vraagt dan heel blij: "lekker?". Dan zou ik hem graag die pan met zoute troep over zijn kop omdraaien, maar het is een goeiige jongen, dus ik houd me maar in.
Freek en Mina waren zeer bijbels, daar zal dat ge-brother wel vandaan komen. Mina is Bangladeshi en ze zijn al 28 jaar getrouwd. Er zat hier nog een Nederlands/Bangladeshi stel dat al 28 jaar getrouwd was; ook in mei-juni vertrokken. Ik dacht altijd dat ik de eerste was die dat avontuur aandurfde.
Verder weinig te melden: nieuw project, nieuwe auto, een Toyota Landcruiser waarmee ik het komende jaar door het hele land moet gaan reizen.
Tot ...?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten