Tsunami op Penang

December 2004.

Dit was de trip, de maand, het jaar van de tsunami, de grootste ramp ooit met misschien wel 200.000 doden. Penang ligt vlak bij het epicentrum, maar de noordelijke punt van Sumatra beschermde ons en daarom was de golf hier veel lager dan bv in Phuket, dat maar iets naar het noorden ligt. Enkele tientallen dode vissers en strandgangers, o.a. vijf kinderen uit één gezin, maar geen tienduizenden zoals in andere landen. Bij ons hotel is niets ergers gebeurd dan dat de zee de tuin en het zwembad binnenstroomde en we twee dagen niet konden zwemmen. En wij hebben de ramp zelfs helemaal gemist want toen het gebeurde liepen wij te winkelen in Georgetown en we hoorden het pas uren later. Maar ondanks dat er in ons hotel geen slachtoffers waren, was de sfeer daarna bedrukt en de feestelijke vakantiestemming voorbij. En kijkend naar CNN en de BBC werd steeds duidelijker wat er gebeurd was en wat bij ons had kunnen gebeuren en wat voor een geluk we hadden gehad.

Ik moest echt even weg uit Dhaka, de dagelijkse stress ging op mijn maag en mijn zenuwen en we hadden spontaan een trip geboekt naar de enige bestemming die nog vrij was: Maleisie; vijf dagen Penang en drie dagen Kuala Lumpur.

Het was lekker weer in Penang en 24 en 25 december hebben we vooral lui aan het strand en in het zwembad gelegen om bij te komen van de gemiste reisnacht. En 's avonds het kerstdiner genoten onder de palmen aan de rand van het zwembad, met live kerstmuziek van de plaatselijke Gert en Hermien.

Kerstmis aan het strand

Wat een fijn land, bijna zo fijn als Thailand: alles functioneert, is schoon, geen gerochel en gespuug  en overal vriendelijke, beschaafde mensen; ook muslims, maar van een tolerant soort die b.v. anderen graag een pilsje gunnen (al laten ze je daar wel dik voor betalen). Maleisiers zijn een mix van oorspronkelijke Maleiers (60%) en import Chinezen (22%) en Indiers (14%). Ze bemoeien zich niet veel met elkaar geloof ik en mengen nauwelijks onderling maar ondanks verschil in ras, cultuur en godsdienst leven ze harmonieus samen. Op straat zie je naast elkaar Chinese boedhistische meisjes met korte rokjes en strakke topjes,  Maleise muslim meisjes met hoofddoekjes en Indiase hindoe dames met sari's. Leuke taal hebben ze ook en zo makkelijk: snek is snack, tren is trein, stesen is station, saiz is size, polisi snapt iedereen ook wel en wat denk je dat ais krim is ........? Juist.

In ons hotel zitten Europeanen (o.a. Nederlandse OAD toeristen) Australiers en Aziaten, meest gepensioneerden en gezinnetjes met kinderen. De meesten lagen de hele dag te zonnen of op en neer te racen met een waterscooter. Dat soort vakantiegangers bedoel ik.
De meeste Aziaten zijn kleine magere mensjes, maar ook hier is obesity een probleem aan het worden. Er waggelen enorme vleesbergen rond voor wie eten de belangrijkste levensvervulling schijnt te zijn. Bij het buffet op kerstavond zat aan de tafel naast ons een Chinees gezinnetje, papa, mama en twee meisjes: alle vier ronde tonnetjes. En alle vier de hele avond met verbeten, gulzige gezichten en zweet op het voorhoofd op en neer naar het buffet blijven hobbelen; geen tijd om samen te praten, te luisteren naar de muziek, te genieten van de kerstsfeer of het lekkere eten, maar hard werken, proppen en schrokken. Mama hield het het langste vol. Ruby en Claudia eten nauwelijks meer dan een hamstertje en zaten het vol ongeloof te bekijken; en toen wij dachten "nou zal ze toch wel volzitten, als ze nou nog wat eet dan knapt ze", hobbelde ze met een laatste krachtsinspanning nog één keer naar het buffet en kwam terug met een afgeladen bord vol crème taart. En verdomd, het kostte wat moeite, maar ze werkte alles weer weg. Ik hoor ze zó tegen haar vriendinnen zeggen: "ik snap niet waar ik dik van word, ik eet bijna niets".

De dames bij het kerstdiner

 Tweede kerstdag, ik werd wakker van een trilling en dacht aan een lichte aardbeving, maar bij het ontbijt was ik het alweer vergeten. We namen om half twaalf een taxi naar Chinatown in de hoofdstad Georgetown, maar daar was wegens kerstmis bijna alles nog dicht, en toen zijn we maar een shopping mall binnengelopen en hebben Claudia daar happy gemaakt met een McDonald happy meal en ons zelf met een bordje Chinese noodles. En toen weer terug naar ons hotel in Batu Ferringhi, normaal een ritje van 15 minuten, maar in Georgetown waren al een paar straten afgesloten en verderop kwamen we in Penangs grootste file aller tijden terecht. Wij hadden geen idee wat er gebeurd was, een gebouw ingestort dacht de chauffeur, maar langs de hele kustweg reden politie, brandweer, ambulances af en aan en op verschillende plaatsen stonden duizenden mensen naar de zee te kijken. Ik moest weer denken aan de trillingen van die ochtend en vroeg me af of het misschien een tsunami was geweest. Toen we eindelijk in het hotel aankwamen kregen we het te zien en te horen: een hoge golf, vijf meter hoog zeiden ze, was over het strand geslagen en de hoteltuin ingestroomd. Alles smerig en modderig maar geen gewonden. CNN en de BBC lieten intussen zien wat er in Azie gebeurd was. De lichte trilling die ik gevoeld had was de zwaarste aardbeving van de laatste veertig jaar: 9 op de Richter schaal, net ten noorden van Sumatra. Intussen laat de TV de schade zien in India, Sri Lanka en Thailand. Ook op Penang zijn enkele tientallen mensen verdronken, maar het ergste in ons hotel is eigenlijk nog dat het zwembad even buiten gebruik is.

Vóór de tsunami ...

... en erna.

27.12

Over het lege strand gewandeld. Omgeslagen boten, visnetten, wrakhout, kleren en schoenen. Een oude visser, nog helemaal overstuur, probeerde ons te waarschuwen en uit te leggen dat er op die plek een paar vissers verdronken waren.

Vandaag hebben we eens niet in ons viersterren hotel gegeten, maar in het dorp: een locale lunch voor €0.50 en chinees dinner voor €2.00.

28.12

Laatste dag, de verplichte attracties spice garden en butterfly farm nog snel even bezocht en daarna een vissersdorpje waar de killer wave veel schade en een paar doden veroorzaakt heeft. En uit een viskwekerij waren tienduizenden vissen ontsnapt die nu dood, rottend, stinkend ronddreven. Geen idee waarom ze dood waren en niet vrolijk de wijde wereld in waren gezwommen.

Een paar ramptoeristen liepen rond met een kaart waarop aangekruist was waar overal mensen verdronken waren.

29.12: met een paar kilo's meer dan bij aankomst (schoenen, kleren, doeken en vet) weer naar het vliegveld vertrokken waar onze vlucht vertraagd was. Ook een gevolg van de tsunami want ons vliegtuig moest uit Medan komen en daar was het vliegveld tijdelijk gesloten; voor de hulpverlening neem ik aan. Een dikke twee uur later konden we met een andere vlucht toch in KL komen. 

De Petronas towers

Warme hap in China Town

KL is een moderne stad vol wolkenkrabbers, luxe hotels, banken, glanzende kantoorgebouwen en shopping malls. We hebben niet veel gedaan daar, de Petronas Towers bekeken, wat rondgekeken in Chinatown en een erg kitscherig pretpark bezocht. Alle officiele oudejaarsfeesten en het vuurwerk waren afgelast en wij lagen met oudjaar om 11 uur al in bed.

1.1
Ik had me de laatste maanden vaak zwak en moe gevoeld en me zorgen gemaakt over mijn gezondheid. Maar zogauw ik Bangladesh uit was viel alles van me af en voelde ik me weer fit en gezond. Tot ik bij het inchecken voor de vlucht naar Dhaka de rijen Bengaalse gastarbeiders zag staan en een spontane weerzin in me opkwam om naar dat smerige land en zijn lompe inwoners terug te gaan. Malaysian Airlines was zo vriendelijk om ons in de business class te zetten en dat verzachtte de pijn wat tot daar een heer zijn schoenen en sokken uittrok en iedereen de hele vlucht van vier uur lang liet genieten van een vleugje zweetvoetenparfum. Een andere Bengaalse Einstein stond zo'n tien seconden voor de landing in Dhaka op van zijn stoel en liep doodleuk naar de WC toe; toen wist ik dat ik weer bijna thuis was.