Lalmonirhat

30 augustus 2005

Nieuw project: de financier Asian Development Bank noemt het EFDRP, part E en onze opdrachtgever, de Bangladeshi overheid noemt het RFDUPIP-04. (Bangladesh is wereldkampioen in projectafkortingen.) Whatever, 404 kleine projectjes over het hele land verspreid en ik moet het komende half jaar overal een paar keer naar toe. De eerste trip was twee weken geleden naar Rajbari, wat naar het zuiden toe, en afgelopen maandag en dinsdag (29 en 30/8) heb ik met mijn deputy Rangpur en Lalmonirhat bezocht, in het noorden van het land. Vroeg vertrokken en na ongeveer zes uur rijden ingecheckt in het Parjatan motel, top of the range in Rangpur. Dat ken ik nog van tien jaar geleden en het ziet er nog hetzelfde uit als toen, alleen smeriger en muffer.

Eerst maar eens geluncht. Dat duurde lang, het is tenslotte een staatsbedrijf en het personeel zijn dus ambtenaren. Iemand moet de obers geleerd hebben dat ze bij de tafel van de gasten moeten blijven staan. Het eten was niet slecht, maar had nog beter gesmaakt als ze de ober ook hadden uitgelegd dat hij niet in zijn neus moet staan peuteren.

Na de lunch een paar werken in uitvoering bezocht: Station Road in het centrum en verder een serie kleinere weggetjes verspreid over de stad en omgeving. Een vergadering met de Pourashava Chairman (= burgemeester, link type) en de aannemers en iedereen uitgelegd wat er van ze verwacht wordt.  Site visits zijn vermoeiend dus vroeg naar bed. A/C op de kamer, dat wel, maar zo’n ouderwetse, alsof er een tractor op je kamer staat te knetteren. En dan moet je kiezen: van de herrie niet slapen of van de hitte. Ik koos voor herrie.

De volgende dag naar Lalmonirhat, via de brug over de Teesta. Niemand ooit van gehoord neem ik aan, maar minstens tien keer groter dan Rijn en Maas samen. Eerst een vergadering met de Pourashava Chairman (ook een boef natuurlijk, maar met een paar menselijke trekjes) en zijn staff en de aannemers, en toen eerst een paar wegen bekeken. De U in RFDUPIP staat voor Urban, maar er was niet veel urbans aan: allemaal smalle ricksja weggetjes door de rijstvelden en kleine dorpjes rondom Lalmonirhat. Mooie groene omgeving, een verademing om uit die stinkstad Dhaka weg te zijn. Rijstvelden, bamboebosjes, boerderijtjes, koeien, geiten, en veel kinderen. Maar de grootste bezienswaardigheid was ik zelf, er komen daar niet vaak Bideshi’s (buitenlanders) en de dorpjes liepen uit.

Het platteland van Bangladesh: rijstvelden en bamboebosjes

Stadsverkeer?

Is dit een urban road?

Hè???? Zijn we hier in België?

Bangladeshi's zijn gastvrije mensen en je komt bij die field visits niet weg zonder lunch. Afgehaalde pakketjes dit keer en toen die na lang wachten eindelijk arriveerden kreeg ik het smerigste eten geserveerd dat ik in Bangladesh ooit heb gezien. Rijst en dal en verder blubberige, rubberachtige vleessmurrie. Uit beleefdheid heb ik wat rijst met dal genomen, maar ook die dal was smerig, met graten en kieuwen en schubben en visse-ogen er in en weet ik wat voor viezigheid nog meer. De rest van het gezelschap zat te smullen alsof ze in de Ritz aan de zalm en kaviaar zaten.

Terug naar huis, maar niet dan nadat ik beloofd had om snel weer terug te komen.

Mijn deputy begeleidde me en vroeg of we op de terugweg even zijn zwager op mochten zoeken: een overste in de army. Dat mocht, maar ook daar kom je natuurlijk niet weg zonder te eten. Even goeiedag zeggen is er in Bangladesh niet bij: zitten, wachten en eten. Dus nog een lunch erbij gepropt (wel een lekkere) en eindelijk op weg naar huis.

Halverwege op de thuisreis ligt Bogra en een andere zwager had daar twee weken geleden een 4-sterren hotel geopend en ik kwam er niet onderuit om ook daar even voorgesteld te worden. Indrukwekkend hotel, dat wel, en het kostte wat moeite, maar ik heb een derde lunch kunnen vermijden.

Verder naar Dhaka, het was al laat en de rest van de trip hebben we in het donker gereden. Niet aan te bevelen. Overdag is het verkeer al angstaanjagend maar in het donker is het echt ijzingwekkend. Ik heb maar zo weinig mogelijk naar buiten gekeken, maar dat doe ik nooit meer. Toch heelhuids thuis gekomen, om 10 uur, de kleintjes sliepen al.