Wat een eikels, de security officials op Chicago airport en wat een paranoia. Iedereen die qua huidskleur of kleding eventueel een muslim zou kunnen zijn is een potentiele vliegtuigkaper, inclusief een klein bruin vrouwtje van 36 kilo. Plus haar echtgenoot, want we werden samen geselecteerd voor een extra-grondige check. Claudia lieten ze met rust, maar die moest angstig alleen achterblijven, niet wetend wat er allemaal gebeurde. Ik zeg het voor de zekerheid nog maar eens: eikels.
Vervelend was ook dat het British Airways weer eens gelukt was om met twee uur vertraging te arriveren zodat we onze directe aansluiting naar St Louis misten. Met veel geluk konden we via Minneapolis nog net om 23:10 uur St. Louis bereiken, bijna tegelijk met Frank, die met een andere vlucht kwam en op zijn route ongeveer evenveel vertraging had opgelopen. Rita, Ezra en Saskia waren om 2 uur 's middags al in St Louis en stonden nog trouw te wachten!!
Huurauto afhalen (Ford Taurus, wat zijn dat gammele bakken, Amerikanen kunnen geen auto's bouwen) en op weg naar Sullivan. Blij dat Rita kon rijden, wat was ik moe na die reis met vier etappes en een gemiste nacht.
Ze hebben daar op de Karma farm al jarenlang ervaring met toeristen en we werden meteen ingedeeld in het standaard programma: kayakken op de Meramec, baseball wedstrijd van de Cardinals, Arch in St Louis, bezoek aan de teachers, bezoek aan Clark (Cathy was een paar weken eerder overleden), twee druipsteengrotten, een BBQ feest bij vrienden dat plotseling afgelopen was toen de gastheer door een paard werd getrapt en met een gebroken heup per helicopter naar het ziekenhuis werd afgevoerd.
En tussen al dat vermaak door af en toe relaxed op de porch zitten met een koud pilsje in de hand, samen met een fladderende zwerm kolibri's, twee moddervette honden en de dikste kat die ik ooit gezien heb en die ik spontaan "poef" heb gedoopt. Een halve meter breed, het had voor hetzelfde geld een grijs kussen kunnen zijn, als hij niet af en toe een scheet had gelaten en naar de voerbak was gewaggeld. Volgens Rita kwam al die blubber niet van het eten.
Ron had speciaal voor ons ook nog de paarden laten beslaan, maar aan rijden zijn we niet toegekomen. Dat was logistiek ook wat lastig want daar hadden we Ezra bij nodig, en die werkte overdag. Saskia's paard verzet geen voet zonder die van Ezra en die verzet weer geen poot tenzij Ezra hem bestuurt.
Ron's tractor riep heel vroege jeugdherinneringen bij me op, een broertje van de oude Fordson van ome Sraar, waar ik bijna 50 jaar geleden in Houthuizen op reed.
Nanny van Engelen was net voor ons een week op bezoek geweest. Die heb ik minstens 35 jaar niet gezien en stelde ik me nog steeds voor als een pril tienertje van 14. Maar Rita had foto's en die bewezen maar weer eens dat de tijd niet stilstaat. Maar ze zag er vlot en vrolijk uit en ik herkende haar meteen.
Een speciale bonus was dit keer de viering van de blue moon. Een stel vrienden waren van heinde en ver naar de farm gekomen om de tweede volle maan van juli te vieren op "the deck" van de "yourt" in het bos. Die tweede volle maan was net zo geel als alle andere volle manen van de afgelopen 5 miljard jaar, maar het was een magische avond daar in het donker, in de natuur, met alle gekwaak en gesjilp en gekwetter van vogels en kikkers en insekten.
Ezra was zich aan het voorbereiden op zijn vertrek naar Washington en was gestopt met pianolessen; en wat erger was: met de huisconcerten waar ik de vorige keer zo van genoot. Hij schijnt een enorme afkeer van pianospelen te hebben opgebouwd. Teveel dwang? Je kunt het als ouder nooit goed doen. Ik wou dat ze mij vroeger wat meer gedwongen hadden.
Ik was tussendoor nog 12 dagen terug geweest in Dhaka en kwam aan in een soort Temple of Doom: schimmel, stank, mieren en kakkerlakken. De schimmel is er door de bediende weer uitgewassen en afgeboend, de kakkerlakken die ik te pakken kon krijgen heb ik doodgeslagen, maar begin daar maar eens aan met een miljoen mieren. Daar heb ik dus weer terug in NL bij het Kruidvat een paar mierenlokdoosjes voor gekocht. Een mier is een mier dacht ik, maar daar dachten onze Bangladeshi mieren heel anders over. Ze tippelden er rustig langs en overheen en lachten me uit met mijn kruidvatlokdoosje. Maar eens op de verpakking gekeken, en verdomd: niet voor tropische mieren. Ik wist dat de mensen hier geen Hollandse pot lusten, maar de mieren??? Wat verbeelden die zich? Nu heb ik nog acht mierenlokdoosjes in de aanbieding. Gratis af te halen.
Leuke vakantie, met een wat vervelend PS. Een week of drie later, allang weer in Dhaka, begon ik me zorgen te maken over een beet die ik bij een wandeling naar de rivier had opgelopen van een mij onbekend insekt en die steeds meer de symptomen van de ziekte van Lyme begon te vertonen: een rode, gloeiende, groeiende vlek op mijn dijbeen. Op het internet alle informatie opgezocht, de dokter geraadpleegd en voor de zekerheid een vier weken kuur met antibiotica begonnen. En daarop kreeg ik nog meer symptomen: koortsig, moe, slap, hoofdpijn. Ik maak me er wel wat zorgen over want Lyme is een akelige ziekte waar je nooit vanaf komt.
Maar vandaag voelde ik me wat beter, dus misschien valt het mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten