Het belangrijkste nieuws van de afgelopen week is dat het leger op verzoek van de regering in actie is gekomen tegen de misdaad. De politie kon het niet aan cq was zelf te veel bij misdaden betrokken en een van de weinige efficiënte organisaties hier is het leger. En die sloegen 's nachts keihard toe en arresteerden in het hele land duizenden figuren die ze blijkbaar op hun lijstjes hadden staan. Niet alleen dieven en straatrovers maar ook honderden corrupte en misdadige ambtenaren en politici. En die worden niet met fluwelen handschoentjes aangepakt, er zijn er al zeven overleden tijdens verhoor. Niet erg democratisch allemaal en het moet ook niet te lang gaan duren, maar het is een schoonmaakactie waar het hele land op zat te wachten.
En dan zal ik nog een zielig verhaal vertellen, waarbij ik terug moest denken aan Steve, een Zuidafrikaan die ik in Beira kende. Die kwam daar al dertig jaar voor zaken en moet daar alle menselijke ellende van twintig jaar oorlog met eigen ogen gezien hebben. Eerst de onafhankelijkheidsoorlog tegen Portugal, daarna tegen Rhodesie en Zuidafrika en later de Mozambikanen onder elkaar, het Frelimo tegen het Renamo. Afschuwelijke verminkingen, door landmijnen afgerukte benen, hongerige huis- en dakloze weesjes, aids, cholera, ellende, alle bestaande vormen van menselijke lijden kun je daar tegenkomen. En ook nu, een jaar of zeven na de burgeroorlog, kun je de gevolgen nog overal op straat zien.
Maar Steve deed het niets. Wel een hartelijke, sympathieke, gevoelige kerel, lief voor zijn vrouw en kinderen en voor zijn hondjes, ik ben nog eens bij hem thuis geweest in Durban.
In Beira zou hij een avond bij ons komen eten, wij hadden om 7 uur afgesproken en zaten al een tijdje op hem te wachten toen hij een uur te laat helemaal ontdaan aankwam, zich verontschuldigdend omdat hij op weg naar ons toe iets heel ergs was tegengekomen: een heel zielig, mager hondje dat hem met hongerige oogjes aankeek. Hij had geprobeerd hem een paar koekjes te voeren die hij in zijn auto had liggen, maar het beestje was te bang om dichtbij te komen. Met vlees zou het misschien wel lukken, hij stapte in zijn auto en keerde even later terug met een kilo biefstuk onder zijn arm. Het hondje zat er nog. Steve had intussen besloten dat hij hem mee naar huis in Durban zou nemen en het schatje daar eens lekker zou gaan verwennen. Maar dan moest hij hem wel eerst naar zich toe lokken en vangen. Maar hoe hij ook lokte met sappige stukjes bief, het beestje was gewoon te wantrouwig en te bang om dichtbij te komen. Na een uur gaf hij het maar op, legde het vlees op de grond, keek van een afstand nog even toe hoe het beestje begon te smullen en vertrok naar ons toe. De rest van de avond heeft hij aan niets anders kunnen denken en ik vermoed dat hij er de hele nacht van wakker heeft gelegen.
Nou, die Steve had eens moeten zien wat ik hier van de week op straat tegenkwam: de allerzieligste hond van de hele wereld, mager, grijs van de schurft, geen haar meer op zijn lijf, achterpoten verlamd en grote bloederige gezwellen uit zijn achterlijf puilend. Hij sleepte zich met zijn voorpoten voort, zijn achterwerk op de gezwellen over het ruwe asfalt schurend. Een zoekende, gekwelde blik in de ogen; waarschijnlijk op zoek naar een Zuidafrikaan.
Ik was wel even ontdaan, maar mij doet menselijk leed toch meer, daarom nog een zielige ervaring van een week of twee geleden.
Ik heb al duizenden arme sloebers gezien, bedelend, tussen afval graaiend, miserabel, mager, ziek, blind, mismaakt, gewond, geen armen, geen benen en ik ben niet gauw onder indruk. Maar vorige week zag ik vlak bij ons kantoor in het voorbijrijden een vrouw op een vuilnishoop zitten, een vieze gore stinkende hoop huis- en tuinafval waar de ratten en kakkerlakken nog met een boog omheen lopen. En die vrouw, voor in de twintig schat ik, gekleed in gore lappen, zat boven op die stinkende hoop te ETEN!!!! Ze graaide tussen de troep en ik weet niet wat ze daar voor lekkers vond, maar ze stak steeds stukjes in haar mond en kauwde er op alsof het toastje met kaviaar waren. Ze zag er goed doorvoed uit.
Toen ik een half uur later weer langs kwam zat ze er nog. Aan het desert waarschijnlijk.
Voor straks nog smakelijk eten allemaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten