zaterdag 13 februari 2010

Brief uit Beira, Mozambique - 3 februari 1998

Ik weet nog niet wanneer deze brief zal aankomen. Dat is hier niet zo goed geregeld, de post. Die gaat alleen als er iemand op verlof naar Holland gaat en ik weet nog niet wie de volgende zal zijn en wanneer. Maar verder is alles goed voor mekaar en hebben we het hier prima naar de zin. Ik heb meer het gevoel dat we op een luxe vakantie zijn dan dat ik aan het werk ben. We wonen net als in Bangladesh weer op een kamp; daar een concentratiekamp, maar hier is het net een pretpark waar Centerparcs nauwelijks tegenop kan: luxe bungalows, tennisbanen, bar, restaurant en direct aan zee gelegen. We wonen nu aan de straatkant, maar binnenkort komt er een huis aan zee vrij en als we daar naar toe verhuizen hebben we vanaf de huiskamer en de achtertuin uitzicht op de zee die zo’n vijftig meter verderop ligt te ruisen en te kabbelen.

Die zee en het strand vallen wat tegen als je het vergelijkt met Kenia of Zanzibar. Het strand is tamelijk smal en er groeien dennebomen (en ik had eigenlijk zo’n strand met palmbomen besteld, dennen hebben we zelf zat op de hei) en het water is (afhankelijk van het getij en zo) niet zo blauw als ik verwacht had omdat de Pungue River hier in Beira uitmondt. Een paar km naar het noorden is het al een stuk mooier.

Langs het strand liggen verschillende restaurants en bars en als we dan hier op zo’n strandterrasje een lekker visje op zitten te peuzelen, of een portie gamba’s of calamari’s, een lekker koud pilsje erbij, het ruisen van de zee op de achtergrond en een paar van die schaars geklede rondborstige koffiebruine chicks op de voorgrond en ik dan weer even terugdenk aan Bhuapur en Bangladesh, dan sla ik twee kruisjes om god en mijn baas samen te danken voor deze job. Miljoenen mensen betalen veel geld om op een plaats als deze op vakantie te kunnen gaan.

De stad heeft 600.000 inwoners, zoiets als Rotterdam maar veel kleiner en rustiger want er zijn maar weinig auto's. De stad is ruim opgezet met brede lanen en grote pleinen en nog veel gebouwen in Portugese stijl die vroeger erg mooi moeten zijn geweest, daarna vervallen zijn en nu hier en daar weer gerestaureerd worden.

De directe omgeving van Beira is niks aan: zo plat als een dubbeltje en nu in de regentijd moerassig. Als je niet goed kijkt is het net Bangladesh behalve dat het niet krioelt van die gluiperige Bengalen maar heel dunbevolkt is. Ik schat dat het land net zo groot is als heel West-Europa, van N naar Z zijn het tweeduizend km. En het heeft evenveel inwoners als Nederland.

Behalve het strand is eigenlijk alles me meegevallen. Uit de Bosatlas wist ik dat Mozambique een van de armste landen van de wereld is en ik verwachtte dus nog veel meer armoe, ellende, troep en rotzooi dan in Nigeria en Kenia bv, maar alles is redelijk schoon en goed onderhouden en de mensen die ik tot nu toe ontmoet heb zijn niet alleen veel relaxter en vriendelijker, maar ook veel intelligenter en betrouwbaarder dan ik van Nigeria gewend was.

Toch is dat nog niet zo lang zo. Lees maar eens "In Afrika" van Adriaan van Dis. Dat gaat over Mozambique, de eerste twee hoofdstukken over Beira, geschreven toen hij hier negen jaar geleden rondreisde en de burgeroorlog nog in volle gang was. Toen was het nog een uitzichtloze ellende hier en het hele land was kaputt. Ik neem mijn petje af voor wat er in een paar jaar allemaal (met hulp van Europa) is opgebouwd.

Een groot gedeelte van de haven is nieuw, de kantoren van de Port Authority, waar wij ook zitten, zijn schoon, er staan moderne meubels, computers, printers, copiers etc. en alles functioneert redelijk. In Nigeria of Bangladesh zou alles goor en stoffig zijn, zou maar de helft van de ruiten er in zitten, zouden de jaloezieën er scheef en gebroken bijhangen, zouden de meubels smerig en kapot zijn, zou overal rommel liggen en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Maar hier gaat juffrouw Mfu-mfu er elke morgen met een spons en zeem en een emmertje sop tegenaan en blinkt alles je fris en schoon tegemoet.

Ik rij in een Toyota Hilux 2.8 l diesel 4wd met dubbele cabine en daarachter een laadbakje. Een prima wagen voor de weg en ook voor het terrein, bv om mee op safari te gaan.
Het is hier nu zomer en ook regentijd, eigenlijk qua weer de ongunstigste tijd, maar het is best uit te houden. Dit is de heetste tijd van het jaar en ik schat dat het zo’n 30° C is. In Bangladesh kon het veel heter zijn, daar hebben we het wel boven de 40° gehad. Alle kamers in huis en op kantoor zijn airconditioned, maar de auto helaas niet.

C. is behoorlijk ziek geweest, keelontsteking, oogontsteking, hoge koorts, niet eten, vreselijk hoesten en dan ook nog eens tandjes krijgen. Dat valt allemaal niet mee voor zo'n klein kindje. Ze hoest nu nog wel erg, vooral 's nachts, maar het wordt al minder en voor de rest is ze weer OK. De mensen hier, en trouwens in alle ontwikkelingslanden waar ik geweest ben, denken altijd dat je ziek wordt van het weer. Onze secretaresse denkt dat ze wormen gekregen heeft omdat ze op de tocht heeft gezeten. Maar in C's geval klopt het waarschijnlijk wel. Ik denk dat die ziek is geworden is omdat het in ons huis in elke kamer verschillend weer is. In de ene staat de airconditioning aan en is het net Siberië en in de andere staat het raam open en voelt het aan als in een heet en vochtig tropisch woud. Die plotselinge overgangen, dat houdt zo'n klein kinderkeeltje niet uit. Maar zeker 's nachts op de slaapkamer houd je het zonder A/C niet uit, dan doe je geen oog dicht van de hitte en drijf je het bed uit van het zweet.

Toen ze zo'n koorts had en vreselijk zweette heeft R haar haren kort geknipt en het is nu net een jongetje. Ze kan al heel duidelijk "papa" zeggen en "tata". Ik oefen nu elke dag "meteorologische dienst" met haar maar dat gaat nog niet zo vlot. Met "dienst" heeft ze wat moeite.

Het geld is interessant hier, ik kwam op een maandag aan en op dinsdag was ik al miljonair: 1.2 miljoen meticais voor honderd US dollar. 1 Metical is 0,017 cent. Maar het is net als met benzine, één druppel kost niks maar toch is benzine duur. Hier is het niet goedkoop en mijn living allowance van ƒ2.400 gaat glad op. Gelukkig hebben ze biljetten van 100.000 en 50.000, anders moesten we, net als in Nigeria, met het Samsonite koffertje boodschappen gaan doen. Nu loop ik gewoon rond met vijf miljoen van die flappen in de portemonnee.
De eerste zondagmiddag zijn we met een Limburgs stel dat ook op het kamp woont naar het Savanestrand geweest. Na anderhalf uur hobbelen over een zandweg kwamen we aan een rivier en toen we ons hadden laten overzetten kwamen we op een landtong tussen de zee en die rivier, een door een Zimbabwaan aangelegd klein paradijsje met palmbomen en een stuk of vijftien kleine huisjes die je kunt huren. En daarachter het strand, niet zo mooi als in Mombasa, maar toch aardig om af en toe eens een dag of een weekend door te brengen. Alleen hadden wij net de verkeerde dag uitgekozen want toen we ons net met onze koelboxen, koffiekannen en kipsalades onder het zonnescherm geïnstalleerd hadden, een kop koffie in de ene en een stroopwafel in de andere hand, begon het hard te waaien en even later te sausen. Eerst nog even terug gevochten tegen de storm en geprobeerd om de baby en de stroopwafeltjes te beschermen, maar toen de baby gezandstraald werd en begon te krijsen, moesten we ons overgeven en renden naar een van die huisjes toe. Die Limburgers kenden de eigenaar goed en die nodigde ons toen uit en daarna hebben we de rest van de dag bij hem onder het afdak zitten eten, drinken en sterke verhalen vertellen. Evengoed een leuke dag gehad. Een dag later hoorde ik op kantoor dat er plannen zijn om op die plek een groot industrieterrein te bouwen.

Er komen hier elke dag vissers aan de deur. Net twee kilo grote gamba’s gekocht. Dat wordt smullen vanavond. Die zee voor de deur is toch apart voor iemand uit de binnenlanden. Onze zwemkleding zit in de container die op dit moment nog in Amsterdam staat, dus voorlopig blijft het nog bij pootje baden. Tegen de avond lopen we altijd even een stukje over het strand, dan zijn er altijd vissers bezig om hun netten binnen te slepen.

Genoeg voor een eerste bericht, Ende der Durchsage.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten